Πόσες φορές έχεις βρεθεί στο χώρο κάποιου αεροδρομίου και δεν ένιωσες να κάνεις τις πιο παράξενες σκέψεις, αναρωτήσεις πλημυρίζοντας το μυαλό σου, αβίαστα και τόσο αυθόρμητα..? Ίσως σε κανέναν άλλο χώρο στον κόσμο δεν παρατηρεί κανείς μαζεμένο τόσο συναίσθημα, τόσες σφικτές αγκαλιές, τόση αγωνία ή τόση ατόφια προσμονή στα βλέμματα των παρευρισκόμενων. Γονείς αποχαιρετούν τα παιδιά τους, παρέες περιμένουν και υποδέχονται τους φίλους τους κάνοντας τους έκπληξη, κατοικίδια κουνάνε την ουρά στους ιδιοκτήτες τους, μετά το τόσο μοναχικό τους ταξίδι στο άβολο κουτί τους κι άνθρωποι ξανασμίγουν ή χωρίζονται μέσα σε έναν χαμό από τον τόσο κόσμο τριγύρω τους.
Είναι σχεδόν ασύλληπτο να βλέπεις τόση αλήθεια μαζεμένη σε έναν μικρό-κόσμο σαν το αεροδρόμιο, που πολλές φορές κατά τα άλλα ξεχνιέται στην επιφανειακή άνεση της ρουτίνας του και των καθωσπρέπει τρόπων του ,σε μια καθημερινότητα που φαίνεται να σκληραίνει και να αποξενώνει τους ανθρώπους , μα στην πραγματικότητα κάποιες τέτοιες στιγμές , ένα κάποιο τέτοιο μέρος, αναμφίβολα μας υπενθυμίζει πως οι άνθρωποι δεν έχουν σταματήσει να νιώθουν και πως ίσως να γίνονται ακόμα θαύματα.
Τελικά τα αεροδρόμια μπορεί να έχουν κάτι το μαγικό, μια ενέργεια καλά κρυμμένη στο βαθύ συμβολισμό τους, που να μην είναι απλά κτήρια, μα κάτι σαν πύλες στο χωροχρόνο, μέρη μετάβασης και προσωπικής ψυχικής ανακατανομής και αναπροσδιορισμού. Εκεί μέσα, μπορεί κάποιες ψυχές να έχουν πάρει μεγάλες αποφάσεις, να φτιάχτηκαν και να καταστράφηκαν καριέρες για άλλους με το ‘’φεύγω’’ και το ‘’δεν πάω πουθενά’’ της στιγμής, σχέσεις να τελείωσαν κι άλλες πάλι να άρχισαν ξανά, με μια αγκαλιά ξεχωριστά μοναδική. Δεν έχει σημασία πόσο συχνά βρίσκεσαι εκεί, ούτε αν ταξιδεύεις συνέχεια ή μια στο τόσο, αρκεί να έχεις την ελάχιστη συναισθηματική ευφυΐα ώστε να ξέρεις να παρατηρείς, να νιώθεις τα μάτια που ψάχνουν και να διαβάζεις τις κινήσεις των ανθρώπων γύρω σου, που ζούνε τις στιγμές και τις προσμονές τους.
Την δυναμική ενέργεια που εκπέμπουν τα αεροδρόμια, την νιώθεις πριν ακόμη καλά -καλά βρεθείς εκεί και είναι εντυπωσιακό αυτό. Σκέψου κάποια βράδια, πριν το ταξίδι σου ίσως να μην κοιμήθηκες καλά, ίσως να είχες κάτι σαν υπερένταση, ίσως στο δρόμο προς αυτά να σε πιάσει εκείνο το γνωστό σφίξιμο στο στομάχι που νιώθεις όταν πας να συναντήσεις κάποιον που αγαπάς πολύ κι έχεις να δεις καιρό ή η αγωνία όταν πας σε κάποιο μέρος άγνωστο . Νιώθεις με λίγα λόγια ανήσυχος, ζωντανός σίγουρα, μα πάνω απ’ όλα ελεύθερος , χωρίς εμπόδιο κανένα να φύγεις και να πας αλλού κι αυτό είναι ένα συναίσθημα που σοκάρει ευχάριστα οποιονδήποτε συνήθισε με τον καιρό να ζει μια ζωή με ωράριο σταθερό και καθημερινότητα γνώριμη.
Είναι που τα ταξίδια με αεροπλάνο, κοντινά ή μέχρι την άλλη άκρη της γης, σηματοδοτούν τέλη κι αρχές , με τέτοιο τρόπο που δεν μπορεί να το καταφέρει κανένα άλλο μέσο στη γη να στο προσφέρει, επι ξηράς ή ακόμη και στο νερό. Οι άνθρωποι κλείνουν σελίδες και ταυτόχρονα ανοίγουν άλλες καινούριες, νέες σε άλλες πόλεις, σε άλλες χώρες, ακόμα και σε άλλες ηπείρους, χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά. Κάποιοι τολμούν να αφήσουν πίσω τους ζωές στρωμένες, γειτονιές γνώριμες και καθημερινότητες βολικές και πηγαίνουν να τα φτιάξουν όλα από την αρχή επειδή κάτι δεν τους έβγαινε σωστά στις πράξεις που μετρούσαν την χαρά που ένιωθε η ψυχή τους.
Κοιμούνται αλλού και ξυπνούν αλλού, χάνουν την αίσθηση του χρόνου και αντιλαμβάνονται ότι είναι πλασματικός, ότι ο χρόνος γίνεται απλά αριθμοί που δεν έχουν την ίδια βαρύτητα και καμία απολύτως συνοχή, κάποια χιλιόμετρα παραπέρα , έτσι απλά. Βλέπουν τον κόσμο που ξέρουν από άλλες οπτικές γωνίες, βλέπουν άλλα ηλιοβασιλέματα, πιο όμορφες φωτισμένες πόλεις, ξεχνούν την καθημερινότητα τους και από εκεί ψηλά βλέπουν τα προβλήματά τους να μικραίνουν, να δείχνουν μακρινά κι απειροελάχιστα , όσο περισσότερο αυξάνονται τα ‘’πόδια’’ που τους χωρίζουν από το έδαφος. Εκείνες τις ώρες οι άνθρωποι πετάνε χωρίς να τους κατηγορεί κανείς για αιθεροβασία κι ονειροπόληση κι αυτό ξέρεις, δεν είναι μικρό πράγμα, είναι άκρως απελευθερωτικό και απενεχοποιημένο. Τα έχει ανάγκη τα φτερά ο άνθρωπος, σε κάθε τους μορφή και αίσθηση, γιατί από το πολύ περπάτημα κουράζεται και χαζεύει και γι’ αυτό ακριβώς το λόγο, ψάχνει τα σύννεφα που έχουν την δική τους μοναδική δύναμη να τον ανακουφίζουν .
Όταν ταξιδεύεις στον αέρα, με τον αέρα παρέα σου, μπορείς να αφήσεις έτσι απλά και μέσα σε κάποιες ώρες πίσω σου τον χειμώνα και να προσγειωθείς σε καλοκαίρι ή μπορεί και το αντίθετο, ακριβώς όπως γίνεται με τους κύκλους της ζωής σου. Έρχεται κάποια στιγμή που αγκαλιάζεις την αλλαγή, την αποζητάς μάλιστα να την κάνεις, την επιδιώκεις στην τελική, γιατί καταλαβαίνεις σε τι βάθος φτάνει το κακό που κάνει η ρουτίνα σου και θέλεις να μην είσαι ποτέ ο ίδιος άνθρωπος που μπήκε στο αεροπλάνο, με αυτόν όταν θα κατέβεις.
Σχεδόν όλα, με ένα τρόπο μαγικό , ξεκαθαρίζουν εκεί, πάνω από τα σύννεφα ,το βλέμμα σου ρουφά την εικόνα αυτή την ξεχωριστή κι εκεί πια σου είναι ξεκάθαρο τι θέλεις ν’ αφήσεις πίσω, από τι απομακρύνθηκες κι ελάφρυνε η ψυχή σου. Νιώθεις σαν κάτι από μέσα σου να σε κάνει να καταλαβαίνεις ποιος είσαι και πού θες να πας, σε πλημυρίζουν συναισθήματα και μια συγκίνηση , γιατί κατανοείς τι και ποιον αγαπάς, τι προσμένεις, πώς θέλεις να σε αγαπήσουν, σε ποιον θα ήθελες να λείπεις και πως όλο αυτό δεν αφορά μια απλή γεωγραφική μετάβαση, μα μια μετάβαση γενικότερη που σηματοδοτεί καινούριες σελίδες, λίγο ή πολύ κάθε φορά, στο βιβλίο της ζωή σου που το γράφεις εσύ..
Κάπως έτσι όμως καταλαβαίνεις και το πού θέλεις και αν θέλεις να γυρίσεις κι αυτό μπορεί να γίνει ο οδηγός σου, η πυξίδα σου, για να βρεις αυτό που λένε, την πατρίδα σου. Η πατρίδα σου, ίσως είναι εκεί που νιώθεις την χαρά στο βλέμμα των ανθρώπων που μέτραγαν τις μέρες για την άφιξή σου , εκεί που συγκινήσε όταν συναντήσεις πάλι κάποιους ανθρώπους που άφησες πίσω σου, φεύγοντας.
Αναζητάς λοιπόν τα ταξίδια, για τα δώρα που κάθε φορά θα σου προσφέρουν, για την ελευθερία που νιώθεις κάθε φορά στο ότι μπορείς να διαλέξεις νέους τόπους να δεις, να μείνεις, να αφομοιωθείς, να χτίσεις νέο μέλλον, σαν ένας πολίτης του κόσμου, με όνειρα που δεν έχουν σύνορα , πέρα και πάνω από τα σύννεφα …
Σχόλια